Η 25η Μαρτίου αποτελεί τη μια εκ των δυο εθνικών μας επετείων. Εορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων, ενάντια στον τουρκικό ζυγό και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου από τη θρησκευτική πλευρά.Ο εορτασμός σε αυτή την ημέρα καθιερώθηκε το 1838 με το Βασιλικό Διάταγμα 980 / 15(27)-3-1838 από την Κυβέρνηση του Όθωνα.

Το πρόσφατο γεγονός στην αγαπημένη μου γενέτειρα , για να είμαι ειλικρινής δεν χαρακτηρίζεται από καμιά λέξη (αποτρόπαιο, ειδεχθές, τραγικό,δεν βρίσκω κατάλληλο όρο), δεν περιγράφεται,δεν μπορεί να χωρέσει στον ανθρώπινο νου, δεν γίνεται να συμβιβαστεί με τις σκέψεις μιας κοινωνίας ανθρώπων!! Όμως αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα όσο κι αν θέλουμε να το κατατάξουμε σ' έναν εφιάλτη.

Όλοι οι άνθρωποι που αποτελούμε την κοινωνία, γινόμαστε αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες γεγονότων και καταστάσεων. Ένα από τα πιο γνωστά, είναι τα «σοβαρά επεισόδια μεταξύ φιλάθλων ποδοσφαιρικών ομάδων» όπως ακούμε ή διαβάζουμε συχνά. Καταρχάς ο όρος φίλαθλος δεν μπορεί να ανήκει σε άτομα που δημιουργούν επεισόδια βίας σε οποιαδήποτε μορφή (λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική, σωματική).

Ο έρωτας αποτελεί μια έννοια που ακολουθεί τον άνθρωπο από τη μέρα που δημιουργήθηκε, μια λέξη μυριοτραγουδισμένη, αποτυπωμένη στα έργα όλων των μορφών της τέχνης. Σύμφωνα με το λεξικό έρωτας ή έρως στην Αρχαία Ελληνική, σημαίνει έλξη, σχέση μεταξύ ερωτευμένων, σαρκική επαφή, (μετ) σφοδρή αγάπη, υπερβολική αφοσίωση σε ιδανικό, καθήκον κτλ.

Ο νομός Ηλείας αποτελεί τον τόπο στον οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αν και για επαγγελματικούς λόγους κατοικώ εκτός εδώ και πολλά χρόνια, ποτέ δεν έπαψα να ενδιαφέρομαι για την ευημερία, για την ανάπτυξη του τόπου. Άλλωστε η μοναδική περιουσία μου βρίσκεται εκεί, παραβλέποντας δελεαστικές προτάσεις από άλλες περιοχές

Η λέξη γονιός δεν αποτελεί έναν απλό ρόλο αλλά τα θεμέλια για την ύπαρξη και την εξέλιξη της κοινωνίας. Σύμφωνα με τα λεξικά γονιός (πατέρας ή μητέρα) είναι αυτός που γεννά, τίκτει ή ανατρέφει, διαπαιδαγωγεί, μεγαλώνει ένα ή περισσότερα παιδιά.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι ευχές και τα όμορφα λόγια είναι πολλά. Φέτος πιστεύω ότι με την ιδέα της έλευσης των διακοσίων χρόνων από τότε που άναψε η δάδα του ξεσηκωμού, με την πραγματικότητα της κατάλυσης αλλά και της κατάργησης πολλών εκ των δικαιωμάτων και των αξιών που είχαμε ανάγκη ως κοινωνία, με την αλήθεια περί συμπεριφοράς της γείτονος χώρας προς τη χώρα μας,καθώς και όσων την επικροτούν έμμεσα ...θα πρέπει όχι μόνο να ευχηθούμε με τα κοινότοπα λόγια

Με έναυσμα την αληθινή αγάπη για τη γενέτειρά μας , την αγάπη για την ιστορία και την παράδοση, τομείς με τους οποίους ασχολούμαστε εδώ και χρόνια, είχε γεννηθεί η ιδέα της ίδρυσης για το «Μουσείο Ιππικής Ιστορίας και Παράδοσης» της Ανδραβίδας ενός φορέα που λείπει απ΄ τον τόπο.

Η Ελλάδα όπως είναι γνωστό σ’ όλη την ανθρωπότητα αιώνες τώρα αποτελεί το λίκνο των βασικότερων αγαθών για μια υγιή κοινωνία, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του πολιτισμού. Είναι πολύ πικρό να αναφερθώ σε παρελθοντικό χρόνο γράφοντας «αποτελούσε». Δυστυχώς όμως εκεί οδηγούν τα γεγονότα.

Eίναι καιρός που μια φράση του Κ. Καβάφη δεν φεύγει απ΄ τη σκέψη μου, παρακολουθώντας εξελίξεις και δρώμενα σχετικά με τον εχθρό που τελευταία επιτέθηκε στην παγκόσμια κοινωνία.«Είναι μακρύς και δύσκολος της αρετής ο δρόμος»

Το έναυσμα για το παρόν κείμενο δόθηκε μετά από την επικοινωνία μου με το τμήμα αιμοδοσίας, για ένα θέμα σχετικό για κάποιο γνωστό μας άτομο που νοσηλεύεται σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, το οποίο αποτελεί ένα από τα Περιφερειακά Κέντρα Αιμοδοσίας.

Ξεφυλλίζοντας τη χρονική περίοδο του Μεσαίωνα, από την ιστορία της Ευρώπης , μελετώντας για ακόμη μια φορά την τραγική περίοδο του 14ου αιώνα, εστιάζω στη γνωστή φράση - επίκληση των ανθρώπων της εποχής προς την υπέρτατη δύναμη, που θυμίζει λίγο-πολύ τις μέρες που βιώνει και σήμερα η ανθρωπότητα.