Εμείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γείτονες, οι άγνωστοι, κάθε θύτη ή θύματος! Εμείς, που με το άκουσμα κάθε θλιβερού γεγονότος σπεύδουμε να καταδικάσουμε, να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε, να απειλήσουμε τον θύτη ή τους θύτες.Εμείς, που παθιασμένα εξωτερικεύουμε όλο το μένος, υπέρ του θύματος ή των θυμάτων. Εμείς, που εμφανιζόμαστε με την κραυγαλέα "ευαισθησία" κάθε φορά που πληροφορούμαστε για αποτρόπαια γεγονότα..Πολύ δε, περισσότερο όταν αυτά αγγίζουν την Αρχαία Τραγωδία.

Δεν σκεφτήκαμε ποτέ, ότι αν με πάθος φροντίζαμε για το καλό του κόσμου ξεκινώντας από την αυτοκριτική, από τον αυτοέλεγχο, από την αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο και για το περιβάλλον, ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος. Η θέση μας ως άνθρωποι, μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας είναι να βοηθάμε (όσο μπορούμε) στην πρόληψη κι όχι στην καταδίκη. Η παρουσία μας στη γη, στοιχειοθετείται από τον συνεχή πνευματικό αγώνα. Βρισκόμαστε για να σηκώνουμε σταυρούς, να πορευόμαστε προς τον Γολγοθά και να γευόμαστε την Ανάσταση. Πόσες φορές όταν αντιληφθήκαμε κάποιο μυστήριο ή μια αρρωστημένη οικογενειακή κατάσταση, τρέξαμε να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό για να βοηθήσουμε, για να προλάβουμε το κακό;Πόσες φορές δώσαμε από τον χρόνο μας για να μιλήσουμε στον ψυχικά νοσούντα;Πόσες φορές στερηθήκαμε από τα αγαθά μας για να προσφέρουμε στον έχοντα ανάγκη;Πόσες φορές αγκαλιάσαμε τα παιδιά των άλλων και κυρίως τα παιδιά της χαμηλής οικονομικής τάξης;Ας κάνουμε τον απολογισμό μας, ας παλέψουμε τα πάθη μας, ας διορθώσουμε τα λάθη μας, ας ασχοληθούμε με τα προβλήματά μας όχι κουκουλώνοντάς τα αλλά προσπαθώντας για τη βέλτιστη λύση. Με μεγάλη μου πικρία διαπιστώνω ότι κάθε φορά, το πλήθος εκτονώνει όλα όσα το βασανίζουν, κρύβει την προσωπική του κατάθλιψη με τις τραγικές καταστάσεις. Δυστυχώς μας βαραίνουν πολλά σαν κοινωνία, όλα όσα έφεραν οι κρίσεις, οι οποίες οδηγούν στη φτωχοποίηση (ανέχεια, ανεργία, άστεγοι, λογαριασμοί ΔΕΗ που μόνο σαν τιμωρία μπορώ να σκεφτώ ότι έρχονται..και κανένας δεν μας προστατεύει) και τα προαναφερόμενα γεγονότα λειτουργούν ως κατάθεση της ανασφάλειας για το αύριο, ως κατάθεση της παρούσης δύσκολης κοινωνικοοικονομικής κατάστασής μας.
Αρκετές φορές στην εθελοντική μου πορεία, είδα πολύ κοντά μου το πλήθος (μικρό ή μεγάλο στον αριθμό), το είδα απέναντί μου...το πλήθος που κατηγορούσε στη γειτονιά την ψυχοπαθή, τη σχιζοφρενή, την μανιακή μάνα ή τον αλκοολικό, τον τοξικομανή πατέρα...όμως ποτέ δεν σήκωσαν το τηλέφωνο (έστω με ανώνυμο ύφος) για να ενημερώσουν τις αρχές και μια και δυο και τρεις ώστε να σωθούν τα παιδιά, ώστε να σωθούν και οι ίδιοι (όσο γίνεται), ώστε να προστατευτεί η κοινωνία από τις επικίνδυνες εξάρσεις τους. Έβλεπαν παιδιά με ματωμένες ψυχούλες και εμφανέστατη παραμέληση (ίσως και κακοποίηση) και η μόνη τους κίνηση ήταν να κουνάν το κεφάλι, να κουτσομπολεύουν και να βρίζουν τους αρρωστημένους γονείς.Επιθετικότατοι σε όσους τολμήσαμε και τολμάμε να προχωράμε στα άδυτα του τρόπου ζωής, γιατί το πλήθος μόνο ως τιμωρός λειτουργεί.
Για το συγκεκριμένο τραγικότατο (δεν υπάρχουν λέξεις για χαρακτηρισμό) συμβάν, εκ των υστέρων διάφοροι δηλώνουν όλα όσα είχαν εντοπίσει ως μυστήρια στη συμπεριφορά των ενηλίκων..Κανείς όμως από πριν δεν πήγε κάπου να μιλήσει, να συμβουλευτεί..
Δεν έχω δικαίωμα να κάνω τον κριτή ούτε τον δικαστή, έχω δικαίωμα σαν άνθρωπος να εκφράσω τη βαθιά κι αληθινή μου θλίψη γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι με τα τρία αγγελούδια που τους χάρισε η φύση, θα μπορούσαν να αποτελούν μια πανέμορφη οικογένεια, να δίνουν στην κοινωνία κι όχι να παίρνουν....το σπουδαιότερο που είναι η ζωή.. Αγανακτώ με τη συμπεριφορά των ενηλίκων... όπως αγανάκτηση ένιωσα και για το πρόσφατο επίσης τραγικό γεγονός στη γενέτειρά μου, για το γεγονός στα Γλυκά Νερά και για όλα όσα συμβαίνουν. Ανείπωτη η στενοχώρια μου για όλα αυτά τα τραγικά, αλλά μόνο η προσευχή είναι στις αρμοδιότητές μου και ο καθημερινός αγώνας για το κοινό καλό. Δεν δικαιολογώ τις πράξεις σε καμιά περίπτωση κι αγανακτώ με το σωφρονιστικό σύστημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν βοηθά τον θύτη να νιώσει τι έκανε... Τέλος, επειδή ο Θεός ή το Σύμπαν ή η φύση (όπως το εννοεί ο καθένας) ξέρουν...δεν μπαίνω στη σκέψη "μα γιατί αυτή η έτσι...η αλλιώς.. έκανε παιδιά". Δεν γέννησα παιδιά όμως δεν σταματώ να αγκαλιάζω τα παιδιά του κόσμου και δεν είμαι η μόνη..Γι' αυτό ας αξιοποιούμε όλα όσα μας έδωσε ή δεν μας έδωσε κι ας αφήσουμε το έδρανο του τιμωρού.
Εύχομαι για το καλύτερο όλων, εύχομαι να μην ξαναζήσουμε την Αρχαία Τραγωδία, εύχομαι το Σωφρονιστικό Σύστημα να αποκτήσει ακριβώς αυτό που αναγκαιεί..Εύχομαι για όλους..
Με σεβασμό

Σοφία Δ. Αγραπίδη
Αξκός ε.α - Συγγραφέας